اوّل عصبانی نباشیم تا بتوانیم فکر کنیم.
دوّم، نباید به سمت فضای امنیّتی رفت. مجاهدین خلق اوائل انقلاب این راه را رفته اند. وقتی ردّ صلاحیّت شدند اوّل تظاهرات کردند بعد خشونت کردند بعد که راههاشان بسته شد گفتند هر پنج نفری خودشان هماهنگ شوند و فضا را نا امن کنند تا جمهوریّتی نماند که رییس جمهوری داشته باشد تا وقتی که کوتاه بیایند. آن طرفی ها تا پای همه جایش ایستاده اند - از خشونت راه به جایی برده نمی شود، مردمش هم نیست. میر دعوت به آرامش کرده و انا لله خوانده که حافظ آرای ماست.
سوّم، همه گوشمان به میرحسین. دهن به دهن کنید هر حرف میر حسین را مثل هر اعلامیّه امام. میرحسین رسانه ندارد. حرفش را به گوش همه برسانید. ولایت میر. مواظب شایعه ها هم باشید. نقل قول از کسی بپذیرید که آشنا است. دروغ است که فردا کوچه میرهادی ساعت 12:30. حرفهای میر بوی خودش را دارد. الله اکبرهای شبانه فکر او بود. تجمع کوچه فلان فکر او نیست. میر دعوت به آرامش کرده و انا لله خوانده که حافظ آرای ماست.
چهارم، نا امید نشوید. یک صدای رسمی مخالف در داخل حکومت ایران در حال به دنیا آمدن است. بگذاریم با ارامش و حمایت راحت زایمان کند. هدف همه ما باید نهادینه شدن صدای مخالفی که برانداز هم نیست در متن نظام سیاسی ایران باشد. طولانی تر از نتیجه این انتخابات فکر کنید. دسته بندی در بدنه قدرت تازه درست و حسابی در حال شکل گرفتن است. یادتان باشد اکثریّت مجلس خبرگان به هاشمی رفسنجانی رای داد. خیلی از نمایندگان اصولگرا به احمدی نژاد رای ندادند. قالیباف و رضایی هم پشت احمدی نژاد نبودند. این انتخابات بلند گویی شد که صدای مخالف در درون نظام سیاسی ایران بلند شود. هر ایرانی از امروز باید رسانه حزب شود. بین خودمان دهن به دهن باید قرار شعارهای شبانه بگذاریم. دهن به دهن بین خودمان بیانیّه چاپ کنیم و در و دیوار اداره بچسبانیم. دهن به دهن بین خودمان روزنامه اینترنتی درست کنیم پرینت کنیم و بین مردم پخش کنیم. شبها سر راه اداره خبرهای پرینت شده را زیر در پارکینگها پخش کنیم. سبز بپوشیم. ایمیل لیست بسازیم. کانالهایی بشویم برای رساندن پیام میر به مردم. این صدا نباید خاموش شود.
پنجم، آرامش نشانه عدم اعتراض نیست. باید تلاش کنیم اعتراضمان به نحوی باشد که بهانه قلع و قمع ندهد. به سمتی برویم که یک صدای مخالف قوی مثل همه کشورهای دنیا از داخل حکومت شنیده شود. هر چه این صدا به مرکز قدرت نزدیک تر باشد قدرتش برای پاسداری از حقوق پشتیبانانش بیشتر میشود. سعی نکنیم با قدرت قهر کنیم. و این معنی اش سکوت نیست. حرف زدن با همکار، سبز پوشیدن، به نمایندگان و منصوبین احمدی نژاد اعتراض کردن. و از همه مهمتر فریاد زدن حمایت همه جانبه از صدای مخالف درون حکومت.
پنجم، فکر نکنید فقط ایران پر از ظلم است. یادتان باشد جورج بوش هم در مقابل ال گور با تقلب انتخاباتی برنده شد. یادتان باشد جورج بوش هم با دروغ گفتن و سو استفاده از منابع حکومتی در انتخابات میان دوره ای برنده شد. به اینها فکر کنید شاید کمتر احساس بدبختی کنید.
ششم، آنها که خارجید هماهنگ شوید. از دولتهایمان توقعات مشخص داشته باشیم. مثلا اعتراض رسمی به سفرای ایران به عدم شفافیّت و محدود کردن اعتراض یک نماینده مطرح مردم. مثلا ممنوعیّت سفرهای خارجی رییس جمهور تا زمانی که وضعیّت انتخابات روشن نشده است.
هفتم، دروغ را باور نکنید. حتی اگر به چه بزرگی باشد.
دوّم، نباید به سمت فضای امنیّتی رفت. مجاهدین خلق اوائل انقلاب این راه را رفته اند. وقتی ردّ صلاحیّت شدند اوّل تظاهرات کردند بعد خشونت کردند بعد که راههاشان بسته شد گفتند هر پنج نفری خودشان هماهنگ شوند و فضا را نا امن کنند تا جمهوریّتی نماند که رییس جمهوری داشته باشد تا وقتی که کوتاه بیایند. آن طرفی ها تا پای همه جایش ایستاده اند - از خشونت راه به جایی برده نمی شود، مردمش هم نیست. میر دعوت به آرامش کرده و انا لله خوانده که حافظ آرای ماست.
سوّم، همه گوشمان به میرحسین. دهن به دهن کنید هر حرف میر حسین را مثل هر اعلامیّه امام. میرحسین رسانه ندارد. حرفش را به گوش همه برسانید. ولایت میر. مواظب شایعه ها هم باشید. نقل قول از کسی بپذیرید که آشنا است. دروغ است که فردا کوچه میرهادی ساعت 12:30. حرفهای میر بوی خودش را دارد. الله اکبرهای شبانه فکر او بود. تجمع کوچه فلان فکر او نیست. میر دعوت به آرامش کرده و انا لله خوانده که حافظ آرای ماست.
چهارم، نا امید نشوید. یک صدای رسمی مخالف در داخل حکومت ایران در حال به دنیا آمدن است. بگذاریم با ارامش و حمایت راحت زایمان کند. هدف همه ما باید نهادینه شدن صدای مخالفی که برانداز هم نیست در متن نظام سیاسی ایران باشد. طولانی تر از نتیجه این انتخابات فکر کنید. دسته بندی در بدنه قدرت تازه درست و حسابی در حال شکل گرفتن است. یادتان باشد اکثریّت مجلس خبرگان به هاشمی رفسنجانی رای داد. خیلی از نمایندگان اصولگرا به احمدی نژاد رای ندادند. قالیباف و رضایی هم پشت احمدی نژاد نبودند. این انتخابات بلند گویی شد که صدای مخالف در درون نظام سیاسی ایران بلند شود. هر ایرانی از امروز باید رسانه حزب شود. بین خودمان دهن به دهن باید قرار شعارهای شبانه بگذاریم. دهن به دهن بین خودمان بیانیّه چاپ کنیم و در و دیوار اداره بچسبانیم. دهن به دهن بین خودمان روزنامه اینترنتی درست کنیم پرینت کنیم و بین مردم پخش کنیم. شبها سر راه اداره خبرهای پرینت شده را زیر در پارکینگها پخش کنیم. سبز بپوشیم. ایمیل لیست بسازیم. کانالهایی بشویم برای رساندن پیام میر به مردم. این صدا نباید خاموش شود.
پنجم، آرامش نشانه عدم اعتراض نیست. باید تلاش کنیم اعتراضمان به نحوی باشد که بهانه قلع و قمع ندهد. به سمتی برویم که یک صدای مخالف قوی مثل همه کشورهای دنیا از داخل حکومت شنیده شود. هر چه این صدا به مرکز قدرت نزدیک تر باشد قدرتش برای پاسداری از حقوق پشتیبانانش بیشتر میشود. سعی نکنیم با قدرت قهر کنیم. و این معنی اش سکوت نیست. حرف زدن با همکار، سبز پوشیدن، به نمایندگان و منصوبین احمدی نژاد اعتراض کردن. و از همه مهمتر فریاد زدن حمایت همه جانبه از صدای مخالف درون حکومت.
پنجم، فکر نکنید فقط ایران پر از ظلم است. یادتان باشد جورج بوش هم در مقابل ال گور با تقلب انتخاباتی برنده شد. یادتان باشد جورج بوش هم با دروغ گفتن و سو استفاده از منابع حکومتی در انتخابات میان دوره ای برنده شد. به اینها فکر کنید شاید کمتر احساس بدبختی کنید.
ششم، آنها که خارجید هماهنگ شوید. از دولتهایمان توقعات مشخص داشته باشیم. مثلا اعتراض رسمی به سفرای ایران به عدم شفافیّت و محدود کردن اعتراض یک نماینده مطرح مردم. مثلا ممنوعیّت سفرهای خارجی رییس جمهور تا زمانی که وضعیّت انتخابات روشن نشده است.
هفتم، دروغ را باور نکنید. حتی اگر به چه بزرگی باشد.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر