مجلس ختم محسن روح الامینی

چند لحظه ای به این عکس محسن روح الله امینی نگاه کن:


دیگر بین ما نیست. گرفتندش و با باتوم و چک و مشت دهانش را خرد کرده‌اند. همین قیافه مظلوم.

شنیده ای کهریزک لای بوته ها از یک مرغداری سلول درست کرده اند؟ سرد بوده است و بی امکانات؟ شنیده ای اجازه رفع حاجت نداشته‌اند و چند نفری یک جای یک متری روی دست و پای هم می خوابیده‌اند؟ محسن با فک خرد شده، محمد با انگشت شکسته، عیسی با دنده‌های خرد شده؟ لابه‌لای همان بوی متعفن خرابی‌های خودشان از سر ناچاری؟

همانجا، با همین موهای بلند چسبیده به‌هم با لخته‌های خون، تب کرد. با همان صورت خردشده ای که آب نمی‌توانست از گلو فرو بدهد، تشنه در تب سوخت. ساکت و بی‌صدا. دهان خردشده آخر تاب ناله و فریاد ندارد. فریادهایش همان نزدیکی گلوی خشک بغض‌کرده خاموش شدند. حاصل عمرش هشیاری لنکرانی نامی شد که هزار هزار داروی ضد عفونت برایشان بفرستد. مادرهاشان به عزایشان بنشینند. مادرهاشان به عزایشان بنشینند. مادرهاشان به عزایشان بنشینند.

فردا یکشنبه مراسم ختم و یادبود و احترامش است. ۴ مرداد. مسجد بلال. ۴ تا ۶ بعد از ظهر.

من هستم. موسوی هم هست. کروبی هم برای ادای احترام می‌آید.

تو هم بیا.

می‌دانی؟ به صورتش که نگاه می‌کنم انگار برادر کوچکترم صدایم می‌کند. برادر کوچکترمان. برادرهای کوچکترمان.